بهار نارنج

وبلاگ "فرهنگیان استهبان" نوشت:

اتوبوس حامل مسافران ، سینه کویر را می شکافت و سربالایی جاده را

ناله کنان بالا می رفت . مسافران داخل اتوبوس،عاشقانی بودند که

کوله بار عشق بر دوش می کشیدند تا با دستان پرتوانشان بار نیاز

از شانه نیازمندان برداشته و توانمندی خود را با آنان قسمت کنند .

آنان جهادگرانی بودند که گرمای تابستان را در زلال باران معرفت ذوب کرده

بودند و می رفتند تا به محرومان خدمت کنند .

برخلاف بدی راه حال تمامی مسافران بسیار خوب بود .

پارچه ای روی اتوبوس نصب کرده بودند

" کاروان عشق ، عازم سازندگی "

چهره های خندان و لب های متبسم و دل های پاکشان را خیلی راحت

در مقابل دید همسفرانشان به معرض نمایش گذاشته بودند .

اما در میان تمامی آن ها ، چهره ای بود که معصومیت خاصی را در

خود نهان داشت و بی اختیار هر تازه واردی را به سوی خود می کشید

و آن چهره " عمو مهربان " بود.

عمو مهربان نامی بود که افراد گروه بر روی او گذاشته بودند چرا که

مهربانی در نگاهش ، حرکاتش وانجام امورش موج می زد .

پس از طی مسافتی اتوبوس با ترمز راننده ،  صدای خشکی کرد و در

جای خود میخکوب شد . مسافران یکی یکی از آن پیاده شدند و آنچه را

که در پیش رو دیدند باور نمی کردند .

در برهوت بیابان در جاییکه تنها وجود چند خانه گلی حاکی از زندگی

در آن بود ، اهالی روستا با دستانی خالی اما دل هایی پرامید به استقبال

کاروان عشق آمده بودند . چهره های معصوم و بی گناه شان در میان

دود اسپند منقلی که در میان دست های کار کرده شان بود ، گم شده بود .

با اندکی گلاب غبار از روی مهمانانشان شستند و آنگاه بود که نگاه ها

در یکدیگر تلاقی کرد و لب ها به روی یکدیگر لبخند زد ، آنقدر گرم و صمیمی

که گرمای تابستان را در خود ذوب نمود .

 پس از یک استراحت کوتاه ، گروه کار خود را شروع کرد . ساعت ها و روزها

و هفته ها سپری شد ، اما آنچه که باعث می شد تا آنان کار خود را برای

دقایقی متوقف سازند ، " عمو مهربان " بود که نیاز به اکسیژن پیدا

می کرد . عمو مهربان جانباز شیمیایی جبهه های جنگ بود که چون

در میدان جنگ به شهادت نرسیده بود ، با خود عهد بسته بود که تا آخرین

قطره خونش در راه رضای خدا ایثار نماید و به همین دلیل داوطلب خدمت

به محرومان جامعه با کاروان به محل مورد نظر اعزام شده بود .

عمو مهربان در یک روز گرم تابستان در حالیکه در میان دست های گرم همراهان

خود و روستاییان تشییع می شد ، با اشک آنان غسل شهادت نمود

و به دیار حق پرکشید .

راهش مستدام و پر رهرو باد .

 خاطره از فرهنگی بسیجی: مهشید دلیل