چرا انسان با خدا بیگانه می شود؟

محمد بارونی در وبلاگ "نامه ی مهر" نوشت:

در درون هر انسان نوع معینی از معرفت و میل به خداجویی و خداشناسی وجود دارد که به آن فطرت گفته می شود.

خداوند در قرآن کریم می فرماید: (وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنی‏ آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلی‏ أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی‏ شَهِدْنا أَنْ تَقُولُوا یَوْمَ الْقِیامَةِ إِنَّا کُنَّا عَنْ هذا غافِلینَ / اعراف 172)

براساس آیه ذکر شده، خداجویی و خداشناسی از ابتدای خلقت (درعالم ذر) در وجود انسان ها به ودیعه گذاشته شده است و ایمان به خدای یگانه ی هستی بخش در اعماق وجود انسان ریشه دارد و این پیمان الهی تا روز قیامت دوام دارد .

برخی از مفسران در تفسیر این آیه نوشته اند که زمانی فرزند آدم به صورت نطفه است (که ذارتی بیش نیستند) خداوند آفرینشگر، استعداد و آمادگی برای درک حقیقت توحید به انسان بخشیده است. این خداجویی هم در نهاد و فطرت و هم در عقل و خرد به انسان هدیه شده است، تا همواره انسان بداند که اگر خودی دارد همه از آن خداست و شناخت خود، شناخت خداست و فرار از خود، فرار از خداست .